Rozdział 2 cz.4

- Musze dać radę musze ! Ale nie mogę - pomyślała i znów zaniosła się od płaczu.
Łkała cicho. Jej ciało przepełniał ból, jej największą słabością była wrażliwość.
 - Czemu ja, zawsze ja, wszystko ja, znowu ja. Cholerny anioł. Muszę walczyć..
Nie chce nikogo skrzywdzić.. - pomyślała.
Dziewczyna otarła łzy i wstała. Rozejrzała się dookoła. Wszędzie były drzewa, była sama. Zrobiło się cieplej, nie wskazywało to niczego dobrego. Zaczęła biec przed siebie, tylko to mogła teraz zrobić. Przyspieszyła kroku, biegła co sił w nogach. Nagle się zatrzymała.
 - Kim jesteś - szepnęła.
 - Wyczułaś mnie ? Zaskakujące, jestem William, jestem potężnym demonem - oznajmił spokojnie.
 - Wiec czego ode mnie chcesz, jestem Nefilim. Powinnam cię zabić - stwierdziła.
 - Od ciebie ? Jeszcze niczego... Powinnaś ? Czyli tego nie zrobisz ? - zdziwił się.
Jego zadymione ciało opadło na ziemie z lekkością niczym piórko.
 - Jaki bym miała w tym interes ? Co to zmieni ? Zupełnie nic Wiliamie. Wielkie nic.. - mruknęła.
Demon przybrał postać człowieka, był on złotowłosym chłopakiem w podobnym do niej wieku. Miał śliczne szmaragdowe oczy. Jego skóra była delikatnie różowa. Ubrany był jak przyziemny. Ładne przylegające do nogi jeansy, prostą bluzkę i czarną skórzana kurtkę.
 - Wyczuwam od ciebie demoniczną energie, czyżbyś była eksperymentem Valentine ? - zapytał.
 - Nie.. Jestem efektem przepowiedni.. - powiedziała niechętnie.
 - A więc jesteś tak potężna - zachwycił się podchodząc bliżej dziewczyny i ujmując pasemko włosów dziewczyny. Było gładkie i błyszczące.
 - Piękny odcień brązu - oznajmił przeciągając pasmo jej włosów między palcami.
 - Dzięki - uśmiechnęła się.
 Demony zawsze były otwarte i zawsze pokazywały czego chcą. Nigdy nic nie ukrywały, dlatego można było je jasno odczytać.
 - Jesteś potomkinią samego Lucyfera Morgernsterna - jego ręka spoczęła na policzku zdziwionej dziewczyny.
 - To aż tak widać - spuściła lekko głowę.
 - Nie, ale każdy demon wyczuje krew swego pana - podniósł jej lekko głowę.
 - Czyli płynie we mnie jego krew ? - zdziwiła się.
Przecież to było tyle pokoleń jak ona mogła być z nim tak blisko spokrewniona by demon to wyczuł.
 - Tak, nie znam jeszcze twojego imienia - stwierdził mierząc wzrokiem każdy minimetr jej twarzy.
 - Mam na imię Martina - szepnęła.
 - Martina, rzadkie imię. Wyglądasz na zmartwioną i w dodatku jesteś w środku lasu z demonem, coś ci się stało - zapytał.
 - Uciekam przed Razielem - odpowiedziała mu.
 - Jak widać niegrzeczna z ciebie dziewczynka, masz w sobie mrok, który kontrolujesz, jednak kontrole można łatwo stracić  - powiedział i przekręcił ją tak, że jej plecy przyległy do jego klatki piersiowej.
 Powoli założył jej naszyjnik z pentagramem.
 - Zawsze będziesz mogła mnie wezwać, nie zdejmuj go - powiedział szybko.
- Coś się stało ? - zaniepokoiła się.
 - Idą po ciebie mała, dasz radę wypowiedz moje imię trzymając go w ręku a razem podbijemy świat, uratuje cię z każdego zamknięcia - powiedział i pocałował ją w czoło i zniknął.
Po chwili usłyszała szelest liści i łamane patyki.
 Schowała się za drzewem.
 - Martina chodź do nas my chcemy ci tylko pomóc - usłyszała głos mężczyzny, chyba Luke ale nie była pewna tata rzadko brał ją na takie ,,rozmowy".
 - Ta a gruszki rosną na wierzbie.. Co ja bym dała za buteleczkę gazu pieprzowego i tak mu po oczach.. Nie to zbyt piękne by było - pomyślała.
 - No choć naprawdę chcemy ci pomóc - krzyczał.
 - Jestem Luke, przyjaciel twojej matki. Ona się o ciebie martwi, nie dasz rady sama w lesie.
- O ile się założysz - pomyślała.
 - Wiem, że twój ojciec mi nie ufał, ale twoja matka i siostra tak. Chcemy twojego dobra - krzyczał.
Z sekundy na sekundę był coraz bliżej.
 - A ja twojej śmierci, muszę to dobrze rozegrać, już wiem nie mogę się pozbierać po śmierci ojca, to dobry pomysł co nie ? - pomyślała.
Dziewczyna schowała głowę w kolanach i zaczęła płakać, nie musiał długo szukać powodu, śmierć ojca była wystarczająca.
 Po chwili wiedziała, że on stoi i się na nią patrzy
 - Martina - zaczął.
 - Zostaw mnie - jęknęła przez łzy.
 - Chodź ze mną, pomożemy ci, nie jesteś w Kręgu wiemy to, a nad twoją mocą jak widać w miarę panujesz - powiedział próbując ją przekonać.
 - Nie chce mieć nic z wami wspólnego, jesteście okrutni - wyłkała.
 - Nie rozumiem czemu tak mówisz - zdziwił się.
 - Nie pamiętasz swojego pierwszego krwawego księżyca ?! Kto błagał cię o litość, a kogo zabiłeś bez krzty empatii, 6 letniego chłopca i tylko dlatego, że jego rodzice byli w kręgu - wypomniała mu.
 - Skąd to wiesz - zaniepokoił się.
 - Bo tam byłam, to był mój przyjaciel, sparaliżował mnie strach miałam tylko pięć lat - łkała.
 - To był wypadek - próbował się tłumaczyć.
  - Nie wierze ci - syknęła.
 - Chciałem po dobroci - zirytował się i posypał ja jakimś usypiającym proszkiem.

Kiedy się obudziła nie była już w lesie, tylko w Sali Anioła..
Tylko ze sprytu nie otworzyła oczu bo mogła się czegoś dowiedzieć.
 - Wiecie, że ona nie długo się obudzi, m
oże i jest Morgernsternem, ale jest wrażliwa, płakała za ojcem - stwierdził.
 Czuła, że ktoś ją gładzi po głowie.
 - Ona wygląda tak niewinnie. Nie może być zła, przecież nawet nie udzielała się tak jak Jonathan - oznajmiła Jocelin.
 - Masz racje ona nic nie zrobiła. Ona tylko była wychowana przez ojca.
 - A czarna moc - powiedział mężczyzna z niskim głosem.
 - Panuje nad nią, Clary to widziała - stwierdził Luke.
 - To dalej córka Valentine - mruknęła jakaś kobieta.
- Clary też i co ? - spytała Jocelin.
 - Masz racje to nie robi nam różnicy.
W tym momencie postanowiła się obudzić.
 - Co się stało - spytała zaspana.
 - Jesteś bezpieczna - przytuliła ją Jocelin.
 Brunetka się zakłopotała.
Nie wiedziała co ma zrobić.
Nagle do dali wszedł Raziel. Dziewczyna gwałtownie się poderwał i cofnęła.
 - Nie bój się Martino ja ci pomogę - oznajmił.
 I znów ta ręka z magii objęła ją i przyciągnęła do Raziela.
Dziewczyna zamknęła oczy, nie chciała na niego patrzeć.
 - Spójrz na mnie - rozkazał.
 - Nie chce - jęknęła.
 - Niby czemu, czyżbyś się mnie bała ? - zapytał.
 - Nie po prostu nie, nie chce - jęknęła.
 - Czemu nie chcesz ulegnąć ? Trwasz w swoim mniemaniu, nie rozumiem tego - stwierdził anioł.
 - Nie ulegnę ci, zabiłeś mojego ojca, udowadniasz że anioły nie mają serca. Jesteś tego żywym przykładem. Zabawne jak wierzysz w siebie, nie możesz zrozumieć, że wszystkiego nigdy nie będziesz miał wszystkiego, nikt nie może mieć, rozumiesz ? Życie nie jest bajką i nigdy nie będzie - odpowiedziała.
 - A więc o to ci chodzi, jesteś na mnie o to zła, masz prawo, ale zadziwia mnie twój brak zaufania do mnie i do Clave. Boisz się, wszyscy zapomnieli o tym, że dalej jesteś dzieckiem, a ja odebrałem ci ojca. Została ci matka, której nie znasz - podsumował.
Martina otworzyła oczy.
 - Masz racje Razielu, ale nie chce pomocy - oznajmiła.
 - Jak widać z tobą trzeba na siłę, znam twoją rodzinę ale takiej osoby jak ty jeszcze w niej nie było - mruknął.
Po chwili oboje zniknęli w chmurze białego dymu.

Martina obudziła się w małym ciasnym pokoju, leżała związana na łóżku. Pokój był biały. Odcień siwy był jedynie dodatkiem przytłaczająco białego wnętrza. Szary dywan był rozłożony na praktycznie całej podłodze. Łóżko było dość wygodne, kołdra była ciepła. Na drugim końcu stała wielka szafa z brzozowego drewna. Obrazy na ścianach były cudowne.
Brunetka próbowała wstać z łóżka jednak liny jej to utrudniały.
Skupiła się ma swojej ,,feniksiej" mocy, lina zaczęła się palić więc mogła się uwolnić.
Kiedy już mogła wstać. Powili podeszła do drzwi. Uchyliła je delikatnie, korytarz był pusty, wychyliła głowę by spojrzeć w drugą stronę, ona również była pusta. Skręciła w lewo.
Korytarz był czarnobiały dywan był cudowny, biały z czarnymi elementami. Z dębową podłogą grał idealnie. Wszystko tu było prowadzone w perfekcyjnym porządku. Na szafkach nie było nawet ździebka kurzy, widać było, że ludzie tu pracujący znają się na tym i szanują swój zawód. '
Zastanawiało ją kto tak o to dba. Delikatne czarne lampy z białymi wzorkami, dawały subtelne światło. Jasne dębowe drzwi były obramowane ciemnymi futrynami.
Szła powoli uważając na każdy krok, jak by od tego co najmniej zależało jej życie.
Co chwile rozglądała się w poszukiwania kogokolwiek.
Nawet Raziel. Wiedziała, że jest w niebie bo czarna energia więc paliła jej skórę.
Nie czuła się najlepiej w tak anielskim miejscu.
Obrazy na ścianach przedstawiały różne wydarzenia, nie tylko z Ziemi, ale również z dziejów nieba i piekła. Jeden pokazywał nawet bunt pierwszych aniołów które zostały demonami i stworzyły tamte światy. Widziała na nim Lilith tylko trochę młodszą i jako anioła. Ładnie wyglądała w anielskiej bieli. Gdyby nie znała tej historii nie powiedziałaby, że to jest ona.
Następny obraz przedstawiał wrota piekielne. Były piękne, czarno czerwone. Zawsze to anioły muszą przeprowadzić potępionych ludzi, nazywają się one aniołami śmierci lub mroku.
Czasami również robią to zbuntowane demony. Na tym obrazie akurat jest anioł, prowadzący duszę mężczyzny. Kolory na nim praktycznie rozlewały się po płótnie.
Dziewczyna przystanęła by się mu lepiej przyjrzeć.  Ten anioł był kobietą o blond włosach pogodną.
Na dole był podpis. ,, Naszej kochanej Emmie, która upadła z miłości "
 - Piękny, prawda ? - zapytał Raziel stojący nad nią.
 - Cudowny, kim jest ta dziewczyna - spytała cicho.
 - Emma, stała się upadłą bo zakochała się w demonie - stwierdził.
 - Dalej stawiasz opór czy zaczniesz dla mnie pracować ? - spytał rzeczowo.
 - Nie wiem a co bym miała robić ? - zapytała ostrożnie.
 - Zabijać dla mnie - oznajmił.
 - Nie chce nikogo zabijać - cofnęła się.
 Anioł przyszpilił ja do ściany.
 - Ale będziesz - warknął.
 - Chciałbyś - syknęła.
 - Żebyś wiedziała, że chce - uśmiechnął się.
 - Nie dostaniesz tego ode mnie nie zabije nikogo, każdy ma pieprzone prawo żyć - krzyknęła.
 - Mylisz się, każdy chce dla siebie jak najlepiej i ty powinnaś - stwierdził.
 - Chrzanie mnie to,  panuje nad tym cholernym mrokiem i to mi wystarcza.
 - I to właśnie w tobie lubię, jesteś zadziorna Skarbie - mruknął.
 - Nie nazywaj mnie tak ! Tylko ojciec mógł mnie tak nazywać - jęknęła.
 - Oj, Martino nie rozpaczaj wiecznie - dotknął jej policzka.
 - Mam takie cholerne prawo bo za tym ty go zabiłeś - stwierdziła ze smutkiem.
Anioł spojrzał jej prosto w oczy.
 - Twoja siostra tego chciała bo zabił Jace - oznajmił.
 - Może i tak, ale nie wolno wskrzeszać ludzi - przypomniała mu z arogancją.
 - Jak ojciec, a nawet gorzej. Jak długo męczył cię tą durną książką - zapytał.
 - Po pierwsze to twoje zasady, po drugie całe dzieciństwo - oznajmiła.
 - Oj Morgernstern, zawsze będzie mnie zaskakiwać sumienność tej rodziny.
 - Cóż bywa - mruknęła.
- Czemu nie chcesz dla mnie pracować ? Wszystkich trzymam w garści a ciebie nie, zaskakujące jak taka mała dziewczynka może być sprytna - jęknął.
 - Jak widać można, można.. - powiedziała.
 - Ehh kijem czy marchewką ? - spytał.
 - Nie, Razielu, nie będę dla ciebie pracować - przewróciła oczami,
 -Może ból i krew cię przekonają - syknął.
 - Wątpię - odpowiedziała bez emocji.
 - Ulegniesz mi Mała, poddasz się - powiedział.
Po czym dziewczyna straciła przytomność. Jej ciało ogarnął przeszywający chłód.
_______________________________________________________________________________

To na tyle jak się wam podobało ? Czekam na komentarze. Czemu tak mało komentujecie ? To naprawdę motywuje :D
A o to ten naszyjnik :3

Rozdział 1 cz.4

W czwartej części przeniesiemy się do świata Zero. Poznamy jego historie i dowiemy się kim była Martina. Poznamy jej życie w świecie, o którym chce tak zapomnieć. Który wymazała wszystkim z pamięci... Po za Will'em, kim jest ten tajemniczy chłopak? Dlaczego Martina stara się ukryć jego istnienie. Czym były jej nocne koszmary i czemu nienawidzi Luke i Raziela.
Odpowiedz w czwartej części...
 I tu pytanie do was, czy dalej mam pisać tego bloga ? A może chcecie przeczytać kontynuacje Miasta niebiańskiego ognia z Martiną, nawet w tym opowiadaniu lub w osobnym co wy na to ?
Piszcie w komentarzach :3

Moje narodziny nie były przypadkiem. Mój ojciec poprosił o mnie matkę i dał jej uciec.
Kiedy urodziłam się mu jako dziewczynka był ze mnie dumny, Mam czarne oczy jak on, ciemne włosy po matce Jocelin. Moja blada skóra kontrastowała z oczami. Mam brata i siostrę. Clary jest ode mnie starsza o dwa lata, Jonathan o 4 lata, stosunkowo nie dużo. Valentine rządzi Kręgiem, nie rozumiem ich jeszcze, ale się staram a to chyba najważniejsze. Chodzę z ojcem i Jonathanem na spotkania.
Clary i mama nie mieszkają z nami, uciekły, a raczej Jocelin uciekła. Nie wiem czemu, przecież ojciec jest kochany. Moje życie jest ciągłą walką z samą sobą. Mam dar, uczę się go kontrolować. Ludzie mnie w Clave nas nienawidzą, zabili by mnie gdyby wiedzieli. Albo uwięzili. Z ojcem nie dogadujemy się z Clave. Nie próbują się nawet z nami dogadać. Ćwiczę swoje zdolności ale trudno je opanować. Tata mówi, że musze je ukrywać, pewnie ma racje, on się o mnie martwi. Czemu wszyscy walczą o władze ? Nie rozumiem ludzi. Tylko moce feniksa trzymają mnie przy zdrowych zmysłach. Jonathan cierpi, nie rozumiem ludzi, ale staram się mu pomóc. On też nie jest człowiekiem. On może mnie zrozumieć. Też ma w sobie tą przeklętą krew. Ojciec ostatnio mi powiedział, że matka błagała go żeby mnie nie zabierał. Kocham go nie rozumiem czemu ona jest na niego taka cięta. Tak wielu rzeczy nie rozumiem, nie którzy mają dziwny punkt widzenia i mówią same głupoty. Wszyscy tylko wymagają... Nic od siebie nie dają. Zabawne jak długo zajmuje im zrozumienie błędu, a przyznanie się do niego. Przyziemni są dumni tak jak Clave. Podziemni są nawet fajni, po za wampirami i wilkołakami, nigdy ich nie trawiłam, Są tacy płytcy i bezlitośni. Cholerne bestie bez skrupułów. Zupełnie jak ja. Ojciec mówi, że nie jestem taka zła jak się mi wydaje..

Kiedy ojciec przywoływał Raziela kazał mi zostać w domu, ale go nie posłuchałam..

Kiedy Martina i Jonathanem obserwowali sytuacje zza drzewa, ale kiedy Clary się obudziła wszystko popsuła. Raziel  strzelił do ojca.
  - Nie - krzyknęła brunetka i pobiegła do niego.
 - Tato - szepnęła, łzy spływały po jej bladych policzkach.
 - Wszystko będzie dobrze, słuchaj brata. Wtedy wszystko się ułoży - wymamrotał na przekór bólowi.
 - Nie zostawiaj mnie, proszę- jęknęła przez płacz.
 - Kocham cię dasz sobie radę Skarbie - uśmiechnął się lekko.
 - Kocham cię, nigdy się cię nie wyprę - powiedziała łkając.
 - Dlatego ja zawsze będę z ciebie dumny córeczko, cieszę się, że mogłem patrzeć jak dorastasz i stajesz się silna. Dla mnie zawsze jednak zostaniesz moją najukochańszą małą córeczką... - powiedział i wyzionął z siebie ducha.
 - Tato - wszeptała.
  Clary w tym czasie wskrzesiła Jace.
 - Jak mogliście to zrobić, szczególnie ty Razielu, jesteś aniołem, nie powinieneś nawet o tym pomyśleć - powiedziała patrząc w bok.
 - Nie zasługiwał na życie - oznajmił nie wzruszony.
 - Mylisz się, każde życie jest cenne, ma się tylko jedno, czy jest się nieśmiertelnym - spojrzała na anioła.
- Czy śmiertelnym. Każdy może żyć, jak wiele ludzi na tym świecie tak wiele win. Każdy z nas robi złe rzeczy, taka natura ludzka, ale żeby anioł zniżał się do tego poziomu.. Nie do pomyślenia.
Czyżbyś się go bał Razielu ?  Czy on nie mógł ci zagrozić ? Inaczej byś go nie zabił. Anioły zawsze były egoistyczne. Ale pokłoniły się przed człowiekiem, z przymusu ? Ależ oczywiście że nie, a z chęci ? Tym bardziej nie.. Zrobiły to bo mogły coś na tym zyskać. Nie zaprzeczasz bo mówię prawdę.. Nie wszyscy są ślepi na to.. Na pewno ja nie. Każdy jest jak książka z zapisaną historią, tylko niektóre są zamknięte i trzeba umieć je otworzyć. Zabawne jak nie wiele do tego potrzeba - powiedziała pewnie.
 - Skąd ty, jak ? - anioł był zakłopotany nie umiał jej odpowiedzieć.
 - Jesteś sprytna, Panienko Morgernstern, tak wiele potrafisz jak na swój wiek, myślę, że powinnaś to bardziej wykorzystać - uśmiechnął się.
 - Nie potrzebuje togo do szczęścia - stwierdziła.
 - Dał bym ci wszystko, tylko musiałabyś mi się oddać - zaproponował.
 - Nie jestem na ,,sprzedaż" i już mówiła, nie potrzebuje wszystkiego - oznajmiła.
 - Wiec sam sobie ciebie wezmę - warknął i nagle pojawiła się biała długa ręka skierował się w stronę brunetki. Dziewczyna obroniła się czarną mocą. Jej ręka uniosła się zatrzymując jego magie.
 Z jej oczu unosił się czarny dymek.
 - Masz w sobie mrok, ale jak widać go kontrolujesz.. Przez co jesteś jeszcze cenniejsza - zachwycił się i zaczął ja nią napierać mocja. Dziewczyna broniła się jak mogła. W tedy pojawiła się Lilith.
 - Zabierz Jonathana, ja sobie poradzę ! - krzyknęła Martina.
 - Jesteś tego pewna ? - zapytała demonica.
 - Tak szybko, dam rade ! - odpowiedziała zdyszana.
Po chwili oboje zniknęli.
 - Zostaw mnie Raziel - warknęła.
 - Silna jesteś, ale i tak będziesz moja - syknął.
Dziewczyna skupiła się na mocy i starała się odesłać anioła do nieba.
Po jakimś czasie wyczerpany anioł na szczęście zniknął. Kątem oka zauważyła, że Clave się zebrał, zaczęła uciekać. Naprawdę mocno się wyczerpała używając tak silnej mocy, w końcu dopiero się uczyła. ( Martina z światów 1-3 ma to opanowane ta nie. Tak tylko tłumacze) Wbiegła do lasu. Był on ciemny musiała ich zgubić.
Las był iglasty wysokie świerki, sosny i modrzewie zasłaniał niebo. Wydać było tylko jego skrawki. Krzaki cisu przeszkadzały w biegnięciu w linii prostej. Po dłuższej chwili ich zgubiła, ale odbiegła na tyle daleko by mogła rozpalić małe ognisko ale najpierw musiała znaleźć jedzenie. O wodę nie było trudno ponieważ obok siebie miała rzeczkę. Po małym obchodzie znalazła parę owoców leśnych, dziką czereśnie i parę grzybków.  Dziewczyna jednym ze swoich noży naostrzyła patyk i próbowała złapać jakąś rybkę, po morderczych próbach trwających około 10 minut  jakaś ryba nabiła się na kijka. Rozcięła jej brzuch nożem i wypatroszyła, po czym nabiła ją z powrotem na kij i zaczęła opiekać. Trochę to rwało, ale zdążyła przy okazji zjeść owocki które zebrała, kiedy ryba się upiekła zjadła ją. Po czym wygasiła ognisko i poszła dalej w zupełnie inną stronę. Teraz mogła położyć się i odpocząć. Zasnęła.
Następnego ranka...

Martina podniosła się z ziemi i się otrzepała. Kierowała się teraz naprzód. Nie wyspała się, powietrze było jeszcze chłodne, było około szóstej rano. Nie kojarzyła tej części lasu ale to już było bez znaczenia. Przecież i tak nie miała gdzie wrócić. Jedyną szansą dla niej było ukrywanie się, nie mogła używać swoich mocy, Raziel by ją wyczuł, zabawa w kotka i myszkę. Zabawne, że udało się jej uciec. Jak widać na razie fart jej sprzyjał, wiedziała jednak że może jej się podwinąć noga a w tedy wpadnie. Nie mogła się poddać. Zaczęła biec. Upadła. Podniosła się z pomrukiem. Zaczęła iść.
Była zdenerwowana, przecież straciła ojca. Miała ochotę niszczyć, zasługa czarnej mocy. Nie mogła wrócić do domu, tam ją znajdą. Może powinna w tedy zostać w domu ? Clave i tak prędzej czy później by się o niej dowiedziało.
- Clary na pewno wszystko wypaplała, cóż za głupia dziewczyna, nie wie w co się wpakowała. Dobrze, że nie mam nikogo bliskiego bo ci idioci by to wykorzystali. Są bezsilni i to jest w tym piękne.
Zawsze mogła przewidywać tak nie mądre posunięcia zwykłych nefilim. Ich myślenie zaskakiwało prostotą. Zero wyrafinowanych planów. Niczego nie doprowadzili do perfekcji. Jak by nie wiedzieli, na pewno nie wiedzą, że ważne jest doprowadzić misterny plan do końca. Typowe ludzkie myślenie. Zabawne jak wiele mają wspólnego z przyziemnym, jednak to często przydatne bo łatwo nimi manipulować. Tylko to trzeba umieć. Moje próby ucieczki przed tymi zdolnościami są marne. Zawsze to samo jakoś wychodzi.. Każdemu jednak daje szanse, ważne by jej nie zmarnował. - pomyślała.
Szła wielkim lasem, liczyła że może uda jej się uciec do Niemiec lub Francji. To bez znaczenia, gdzie.  Zawsze stała z boku, czemu nie może dalej tak być. Myśli ją zadręczały, niestety.
 - Ciekawe co myśli Jocelin o moich zdolnościach. Czy już ma mnie za potwora ? Czy może jeszcze nie ? - pomyślała.
Zerwał się wiatr, dziewczyna założyła na głowę kaptur. Zrobiło się zimno, czyżby Raziel manipulował pogodą, tego nie wiedziała. Zaczęła się trząść z zimna, było jej obojętne, że może zamarznąć. Nie użyje mocy, nie pójdzie do Raziela.
Zaczęła pocierać ręką o rękę. Zawsze trochę ciepła. Czarna skórzana kurtka i strój bojowy dawały bardzo słaby efekt grzania. Wiatr wiał coraz mocniej. Martina oparła się o drzewo i usiadła, musiała chwilę odpocząć. Zawsze chwila wytchnienia. Jej głowa oparła się o kore wielkiego świerku.
Brunetka się skuliła. Powoli przyzwyczaiła się do tego chłodu.
Wstała i skierowała się znów naprzód, szła przed siebie.
 - Nie uda ci się Razielu, możesz sobie co najwyżej o mnie pomarzyć. Nigdy ci nie ulegnę.
Zimno. Co bym dała za szalik. Brrryy !  Tylko żebym się nie rozchorowała, słabo mi - pomyślała.
Kolana się pod nią ugięły i upadła na ziemie.
 - Co jest - szepnęła do siebie.
Postanowiła chwilę odpocząć. Jej głowa spoczęła ja zimnej twardej ziemi, ręką wymacała, małą butelkę wody przypiętą do jej pasa. Zupełnie o niej zapomniała. Podniosłą się i odkręciła kotek buteleczki. Pociągnęła łyk wody po czy zakręciła i odłożyła na miejsce.
Wstała. Kierowała się dalej w tą samą stronę. Nie wiedziała gdzie jest, szła i szła przed siebie.
Szła po cichu. Starała  się nie wydawać żadnych głośnych dźwięków.  Żałowała tak wielu rzeczy, ale mogła dziś założyć apaszkę.
 - Cholerny aniołek, że też muszę się teraz tak błąkać, szlak by go. Jestem Morgernsternem, czyli potomkinią szatana, na anioła, pierwszego nocnego łowcy Jonathana też. Zjadła bym coś ciepłego.
Musze iść dalej, tylko co mi to da ? Tak wiele przeszłam, i jeszcze to, przytłaczające. Już wolałabym być przyziemna i nie wiedzieć o świecie cieni. To jest powalone życie, czemu ja. Czemu ?! Dlaczego to mnie spotyka. Jestem na to zbyt wrażliwa.- pomyślała.
Upadła na ziemie i zaczęła płakać, tylko to jej pozostało...
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
To na tyle mam nadzieje że podobał wam się tak długi rozdział :3 Czekam na odpowiedzi w komentarzach :3

Rozdział 25 cz.3

 - Wstawaj - mruknął Sebastian.
 - Nie - warknęła i rzuciła poduszką prosto w chłopaka.
 - Nie utrudniaj tego i tak wstaniesz, niedługo przyjęcie - powiedział próbując zabrać jej kołdrę.
 - Która godzina - spytała.
 - Około pierwszej - odpowiedział.
 - Ehh.. Dobra znaj moją litość, wstanę - szepnęła zaspana.
Dziewczyna poszła do łazienki, poranna toaleta. Ubrała się w zwykły strój bojowy.
Poszła w umówione miejsce by ją torturowali ubrali. Mężczyzna którego widziała prędzej czekała już na nią. Wciągnęła na siebie czarną sukienkę do kolan. Potem jakaś kobieta zaczęła ją czesać. Miała ochotę ją zabić. Była ona blondynką o niebieskich oczach. Włosy miała do biustu. Była ubrana w blado różową jedwabną sukienkę. Cerę miała ciepłą delikatnie opaloną. Na nogach miała blado różowe baletki. Była urodzoną optymistką, można to było zauważyć po sposobie w jaki się wypowiadała. Była dosyć wysoka i była upadłym aniołem. Rzadkość. Odwróciła się od Boga w imię miłości. Urocze. Podobno czerpie moc od piekła i nieba, dzienne. Chociaż Bóg jest taki w kwestii miłości.
Kobieta zrobiła jej koczka zwisającymi pasemkami włosów. Ułożyła jej grzywkę, wyglądała cudownie.
Następnie zabrała się za robienie makijażu.
Była ona kiedyś archaniołem, była bliska Bogu. Kiedyś została wysłana na ziemi i właśnie w tedy poznała swojego ukochanego i upadła.. Podobno to nie boli tak jak to często mówią anioły, to podobno bajka, tylko dlatego żeby nikt nie próbował ,,upadać". Kolejna z zabawnych propagand Raziela.
Kiedy skończyła przyniosła jej czarne niskie obcasy. Martina przewróciła oczami ale zgodziła się je założyć.
Potem zeszła do Sebastiana. Szła wielkim ciemnym korytarzem. Był on w kawowym brązie. Ciemne drewno dodawało ,,pazura".  Delikatnie zapukała do pokoju blondyna.
 - Proszę.. - powiedział zza drzwi.
Brunetka powoli nacisnęła klamkę i weszła do pokoju. Zaskoczył ją styl angielski, zielony kolor. Meble były jasne, dębowe. Reszta elementów trzymała się w różnych odcieniach bieli i zieleni.
 - Ślicznie wyglądasz - uśmiechnął się do niej.
 - Ty też braciszku - odpowiedziała mu równie promiennym uśmiechem.
 - Zaraz wychodzimy na salę, dochodzi 3:00 zaraz zacznie się przyjęcie.
 - Czemu trzecia ? - spytała nie zobowiązująco.
 - Wiesz godzina demonów, w mniemaniu ludzi, zabawne - zaśmiał się.
 - Okej - zgodziła się dosyć niepewnie.
Po chwili chłopak wziął ją pod rękę i szli w kierunku sali balowej. Kiedy do niej weszli wyglądała cudnie. Tyle kolorów to wszystko było tak piękne i delikatne, urządzone ze smakiem. Po lewej stronie zauważyła znajoma kobietę, która stała ze swoim ukochanym, był to demon o czarnych włosach, miał na sobie garnitur. Wyglądał dostojnie.
Sebastian ciągnął ją w głąb sali.
  - Musisz kogoś poznać - uśmiechnął się czule.
 - Wiem mówiłeś - mruknęła.
Zbliżali się do chłopaka o złotych włosach był on dosyć wysoki, prawdopodobnie w przybliżonym wieku do dziewczyny. Włosy miał dosyć długie.  Kiedy do niego podeszli, chłopak odwrócił się, czarnooka mało nie upadła.
 - To niemożliwe jak, cholera jak, on tutaj.. Nie! Nie ! Nie! - pomyślała.
 - William - mruknęła.
 - O! Martina, no ciebie to się tu nie spodziewałem. To twój brat, w świecie zer... - nie dokończył bo brunetka wepchnęła mu babeczkę jagodową.
 - Spróbuj, są pyszne - mruknęła.
  - Sebastian porwę ją na chwilę - uśmiechnął się i pociągnął ją za sobą.
 Wyciągnął ją z sali.
 - Co to miało być - zapytał.
 - Nie, możesz wspominać o świecie zero, rozumiesz - warknęła.
 - Teraz jesteśmy w trzecim i co z tego, a niby czemu nie ? - zdziwił się.
 - Bo nie na darmo tyle męczyłam się z usuwaniem pamięci wszystkim - jęknęła.
 - Po za tobą - syknęła.
 - Wiec oni nie wiedzą kim byłaś ? - spytał.
 - Tak, i tak ma zostać. Jasne ! - spiorunowała go wzrokiem.
 - Dobra oni się nie dowiedzą  - zgodził się zrezygnowany.
 - Nie próbuj, bo zginiesz - syknęła.
 - Nie dowiedzą się, że w świecie zero byłaś....
                                                                 C.D.N
                                                        Koniec części trzeciej...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
I tym miłym akcentem kończymy część 3 <3

Rozdział 23 cz.3

Po śniadaniu Sebastian zaciągnął ją do swojego gabinetu. Był on w odcieniach niebieskiego. Wielka półka książkami, segregatorami i rozmaitymi tego typu rzeczami zajmowała całą ścianę. W pokoju było kilka obrazów. Wielkie biurko z dębowego biurka było zapełnione przyborami i zdjęciami. Nikt nigdy by nie pomyślał, że właścicielem jest Sebastian, nawet nie posądzono by go o taką mentalność.
Na przeciwko biurka stała niebieska sofa. Wszystkie meble w tym pomieszczeniu były bogato zrobione. Delikatny niebieski dywan przykrywał część podłogi. Nic nie dawało wskazówki gdzie się właśnie znajdują. Gdyby tego nie czuła nie wiedziałaby, nawet nie pomyślała, że to Endom.
 - Nigdy bym nie powiedział, że masz w sobie taki mrok, nie widać tego po tobie - stwierdził przerywając panującą wszędzie ciszę.
 - Staram się to kontrolować to może dlatego - mruknęła ściszonym głosem.
Oczami zbadała każdy minimetr tego pokoju.
 - Przecież to się ćwiczy latami - zauważył,
 - Masz racje tylko taka idiotka jak ja żyła w 3 światach i ma cholernie wielkie doświadczenie - pomyślała.
 - Chyba mam talent - uśmiechnęła się.
Kłamstwo było dla niej chlebem powszednim, żyła z nim, używała. Norma.
 - Może... - zastanowił się.
 - Jutro będziemy mieć gościa z innego wymiaru - zmienił temat.
 - Dobrze - zgodziła się.
 - Miło, że nie masz nic przeciwko, chciałbym żebyście się poznali - oznajmił.
 - Dobra, przecież już się zgodziłam - przewróciła oczami.
 - Cieszy mnie to - uśmiechnął się.
 Sebastian usiadł na krześle i zaczął jakąś papierkową robotę.
 - Rozgość się - mruknął zamyślony.
Dziewczyna westchnęła. Zaczęła się bawić magią, cóż nudziło jej się. Potem trochę wspomnień.
Zasnęła leżąc na sofie. Kiedy się obudziła nad nią stał Sebastian.
 - Co ? - mruknęła.
 - Wyglądasz słodko gdy śpisz - stwierdził.
 - Uważaj bo cukrzyce złapiesz - warknęła wstając.
 - Arogancka jesteś wiesz - mruknął.
 - A żebyś wiedział - odpowiedziała mu z wyższością.
- Nikt nie zna mnie takiej...
Jestem potworem..
- Pomagam ludziom...
Nie powinnam żyć..
Muszę żyć...
Zrobiłam tyle ...
Widziałam tyle..
Mówiłam tyle...
Zrobiłam...
Przeżyłam tyle...
Pogodzę się z tym..
Wróci dawna ja...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
To na tyle komentujcie i w ogóle :* Pozdrawiam :3 Jakieś sugestie co do bloga ?

Rozdział 24 cz. 3

 - A wracając do tematu kto ma do mnie słabość - mruknęła idąc z Sebastianem przez długi korytarz.
 - Tina, wszyscy - stwierdził.
 - Jacy wszyscy ?! - zirytowała się.
- Anioły, demony no wiesz tak wiele ras, a tak mało czasu - jęknął.
 - Ciekawe dlaczego - warknęła.
 - Bo jesteś urocza - stwierdził.
 - Ta.. szczególnie jak szerzę mord - mruknęła z lekką irytacja.
 - To już w ogóle - uśmiechnął się i zaczął ją ciągnąć za sobą.
Dziewczyna biegła za nim, nie miała wyboru. Sebastian biegł dosyć szybko, a ona musiała go gonić w sukience. Chłopak miał na sobie czerwony strój bojowy.
 - Możesz mi dać czarny strój bojowy - oznajmiła.
 - Tak, zaraz. Nie wolisz czerwonego ?- zapytał.
 - Nie - odpowiedziała.
W końcu do biegli do małej garderoby.
 - Jutro bal musimy ci coś znaleźć - uśmiechnął się.
 - Zginiesz... marnie - syknęła.
 Z za jednej z szaf wyszedł mężczyzna z miarką zawieszoną na szyi.
 - Nie-nawidze- cie Seba-stianie - warknęła przez zęby.
Był on zielonooki, włosy miał czarne jak smoła. Ubrany był lekko i zwiewnie. Na nogach miał zwykłe adidasy.
 Zielonooki zmierzył ja w pasie i gdzie tylko się dało. Potem przyniósł czarną sukienkę no kolan.
Martina nie chętnie ją włożyła, pasowała jak ulał.
 - Jaki masz rozmiar buta ? - zapytał.
 - 3 i pół - mruknęła.
Mężczyzna z niknął za drzwiami których prędzej nie zauważyła.
 - Jak mogłeś - warknęła.
 - Musisz dobrze wyglądać - stwierdził.
 Dziewczyna westchnęła i przewróciła oczami.

Rozdział 22 cz.3

 - Może byś coś zjadła ? - zaproponował Sebastian.
 - Może to dobry pomysł - szepnęła Martina.
 - Nie chce ci robić na złość, ale źle wyglądasz, dobrze się czujesz ? - zapytał z troską.
 Zaraz zdechnę - pomyślała.
 - Całkiem dobrze - uśmiechnęła się blado.
 - Kłamiesz ? - zapytał.
- Pewnie - pomyślała.
- Nie, skąd taki pomysł ? - zdziwiła się.
 - Przecież widzę - mruknął.
- Źle spałam i tyle - oznajmiła.
Chłopak jedynie przewrócił oczami.
 - Łatwo przyszło ci nazywanie mnie Sebastianem, trochę za szybko nie sądzisz ? - podszedł ją.
 - Tak jakoś wyszło no zapamiętało mi się - nie wzruszyła się Martina.
 - Gorzej jak z ojcem, z tobą też nie można się kłócić co ? - uśmiechnął się pociągając łyk wina.
 - Jak widać - podniosła filiżankę z herbatą.
 - Zielona ? - stwierdziła i pociągnęła łyk.
 - Tak, ciągle zmieniasz temat - zauważył.
 - Jakoś tak wychodzi - mruknęła.
Na stole było pełno rozmaitego jedzenia. Można tym było wyżywić armie.
 - Na ciebie działa zaklęcie od mówienia prawdy ? - zapytał.
 - Nie, żadne nie działa - uśmiechnęła się.
 - Super..- mruknął z lekką irytacją.
 - Nie przesadzaj - okręciła sobie pasemko włosów wokół palca.
 - Nie dziw mi się, niczego mi nie mówisz. Możesz mi ufać nie chcę cię skrzywdzić - powiedział obejmując ją.
Nawet nie zauważyła kiedy się poruszył.
 - Jestem potworem - pomyślała.
 - To zbyt bolesne - pomyślała.
 - Przepowiednia, ja .. - zaczęła.
 - Masz którąś z mocy ? Rozważałem to bo nie działa na ciebie magia, białą ? - zapytał.
 - Nie.. - szepnęła.
 - Czarną ? Martino.. - zaczął.
 - Obje Sebastianie, obie.. - wyszeptała.
 - Tak się da ? - praktycznie krzyknął z zaskoczenia.
 - Najwyraźniej - oznajmiła.
 - Przepraszam, ja nie wiedziałem.. - szepnął jeszcze bardziej przyciskając ja do siebie.
 - Już się przyzwyczaiłam - uśmiechnęła się mimochodem.
 -To mnie kiedyś zabije ...
- Każdego dnia powili umieram...
Jeśli się zmienię..
Od agonii dawno już mnie mdli...
Wszystko ze mnie drwi...
Chcę żyć..
Chce kochać...
Ale czy coś takiego jak ja może???
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
To na tyle mam nadzieje że się podobało :3

Rozdział 21 cz.3

 - Zostaw mnie to boli... Nie ! - krzyczała Martina.
Zaczęła kaszleć krwią, cała podłoga była w odcieniu rubinu. Zapach był metaliczny. Gdzie nie gdzie widać było kamienną podłogę. Ściany były gołe, widać było tylko tynk.  W rogu pomieszczenia stał stary zegar. 
W głowie rozbrzmiewało monotonne tik-tak tik-tak tik-tak. Brunetka jęczała z bólu.
Niewidzialna siła ,,kopała" ją w brzuch, kasłała krwią, jej szkarłat znała już tak dobrze, równie jak jej smak.
 - Zrobisz to - krzyknął mężczyzna.
 - Nigdy - warknęła mimo bólu.
- Zmienisz zdanie - powiedział z dumą.
 - Nie ! - jęknęła kiedy znowu poczuła przeszywający ją na wskroś ból.
Tysiące ostrzy przebiło jej ciało. Upadła, krwawiła.
 - Trzymaj się - powiedział tak znajomy dla niej głos.
Pluła krwią.
Martina obudziła się z krzykiem.
 - To tylko sen - powtarzała sobie.
Do pokoju wpadł przerażony Sebastian.
 - Coś się stało ? - zapytał.
 - Nie, przepraszam to tylko zły sen - wyszeptała patrząc cały czas przed siebie.
 - Dobrze jak by co to wołaj - powiedział z miłym uśmiechem.
 - Okej - zgodziła się.
***************************************************************************
Kiedy się obudziła było już rano, o ile można tak nazwać poranek w Endomie.
To była zdecydowanie zła noc, bywały lepsze...
Nie chętnie podniosła się z łóżka, powoli podeszłą do drzwi by wyjść na wielki korytarz.
Teraz musiała znaleźć Sebastiana, szła powili przed siebie. Rozglądając się co chwilę.
 - Pan Sebastian oczekuje panienki - powiedział wielki facet i podniósł ją.
 - Super.... Przynajmniej szłam w dobrym kierunku - pomyślała.
 Osiłek zaniósł ją no jadalni, była ona w stylu angielskim. Zieleń i drewno przeważały w wystroju.
Stuł z dębowego drewna był przykryty zielonym długim obrusem, na który był narzucony mniejszy biały. Wielkie okna przykrywały zielone firanki. Subtelne światło jasnych lamp oświetlały pomieszczenie. Blado zielone ściany były ozdobione przeróżnymi obrazami.
Krzesła miały zielone oparcia a resztę wykończoną dębowym drewnem.
Dywan był biały na pod kolor obrusu jak można się było domyślić.
 - Dzień Dobry - powitał ją Sebastian.
 - Cześć, braciszku! Czy mogę już zacząć używać moich nóg ? - zapytał.
 - Ah tak .. Alfred postaw ja - mruknął.
 - Tak, mój panie - powiedział i postawił ją na ziemi po czym się ukłonił i wyszedł z pomieszczenia.
 - Serio ,,Panie" - zaśmiała się.
 - Tu mam taki tytuł, ty niedługo dostaniesz tytuł Pani - uśmiechnął się.
 - Co ? Nie.. - zbuntowała się.
- Nie przesadzaj, to nie taki zły tytuł - stwierdził,
Dziewczyna usiała koło niego.
 - Wnerwiasz mnie już powoli - stwierdziła.
 - Bardzo mi z tym miło - wywyższył się.
 - Nie posikaj się z radości - powiedziała z dumą.
 - Już nie dziewie się, że tyle osób ma do ciebie słabość - stwierdził.
 - Co !? Kto ?! - zaskoczyła się.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
To na tyle :* Każdy wasz komentarz mnie motywuje <3 Pozdrawiam <3 :*

Rozdział 20 cz. 3

Martina nie mogła się ruszyć. Czuła, że jej ręce są związane łańcuchem.
 - Obudziłaś się siostrzyczko - poczuła, że chłopak głaszczę ją po włosach.
 - Jonathan - szepnęła nie była w stanie niczego zobaczy. Świat był cały zamazany.
 - Mów mi Sebastian, a przepraszam za zaklęcie omamienia ale bałem się, że będziesz chciała walczyć. Teraz my przejmiemy władzę, ojciec musiał uciec ale my i demony. Czy to nie wspaniałe ? - spytał.
 - Dlaczego to robisz ? - zapytała z ciekawością.
 Subtelne światło sypialni w odcieniach czerni i czerwieni która przypominała tą jej w domu u ojca.
 - Uważam, że świat będzie lepszy kiedy nocni łowcy i demony pogodzą się i będą współpracować, mam zamiar stworzyć nowych mrocznych nefilm. Nasza armia będzie niezwyciężona - powiedział poczuła jak delikatnie ją podnosi.
 - Nie żeby coś ale mam nogi - spojrzała mu prosto w oczy.
 - To było mocne zaklęcie połączone z morfiną.
 - Sebastian, ale ty wiesz że jestem odporna na czarny co nie ? -spytała.
 - No akurat tego nie, więc to dlatego matka nie dała rady ukryć kim jesteś ? - zapytał.
 - Tak - odpowiedziała.
**********************************************************************
Byli w Endomie, Sebastian w kółko nosił ją na rękach. W prawdzie go kochała, ale on nic nie pamiętał. Wszystko się zmienia z taką prędkością.
 - Nie musisz mnie nosić mam nogi - mruknęła z lekką irytacją Martina.
 - Wiem i dlatego cię wole nosić bo umiesz biegać szybciej ode minie - odpowiedział spokojnie.
 - Ale ja nie znam Endomu - skłamała.
 - Czekaj skąd ty wiesz, że tu jesteśmy -  zdziwił się blondyn.
- Cholera ale palnęłam - pomyślała.
- Ymm czuje to, znam tylko ten z innych światów a tu się jakoś słabo czuje - stwierdziła.
-  Cholera co ja gadam, przecież czuje się tu wspaniale - pomyślała.
  Może i racja - zamyślił się.
Martina odchyliła głowę. Nienawidziła go oszukiwać, a teraz musiała.
Była ubrana w czerwoną zwiewną sukienkę, na nogach miała delikatne czerwone baletki.
 Sebastian miał na sobie czerwony garnitur z wyszytymi złotymi runami. Do tego ciemne buty w odcieniu gotującej się słomy.
 - Muszę ci coś pokazać - mruknął z uśmiechem.
 - Dobrze - zgodziła się.
 - Postawię cię na ziemi, ale idziemy pod rękę i żadnych sztuczek - oznajmił.
 - Ehhh niech będzie - stwierdziła.
Sebastian prowadził ją do sali tronowej. Była ona wielka i ciemna.
 - Widzisz tych ludzi ? -zapytał.
 - Tak - odrzekła.
 - To nasza armia Martino - oznajmił.
 - Nasza - zdziwiła się i spojrzała mu w czarne oczy, były takie same jak jej.
 - ,,Masz w sobie mroczne serce, córko Valentine.." - wyrecytował.
 - Sebastian ja... - zaczęła.
 - Co ja ci mam powiedzieć ?! Przecież masz cholerną racje. Jestem zła.. Nie umiem być inna staram się ale to nie ma sensu nigdy nie miało. Nikt mi nie pomorze... Jestem tylko ja i moja przeszłość, która zawsze znajdzie sztylet by wbić mi go w plecy... - pomyślała.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
To by było na tyle pamiętajcie o komentowaniu bo mnie to motywuje :3 Jeśli będziecie komentować to rozdziały będą wychodziły codziennie :* Pozdrawiam

Rozdział 19 cz. 3

 - Co to miało znaczyć - syknęła Martina na Raziela.
Stali w tym białym korytarzu, pamiętała go, ale nie to co tu robiła.
 - A przyszła byś to ze mną ? - zapytał.
 - Znowu chcesz mnie ,,porwać" i ,,przetrzymywać" - przewróciła oczami.
 - Dzisiaj sobie daruje ale od jutra zaczniemy naszą grę, chce byś odzyskała wspomnienia .. - powiedział kiedy w korytarzu pojawił się Caine.
 - Martina - krzyknął i przyszpilił ją do ściany.
 - Wiem, że mnie nie pamiętasz ale przepraszam za to - mruknął i pocałował niczego nie spodziewającą się dziewczynę.
Z początku jej ciało się spięło ale po chwili się rozróżniło.
 - Przepraszam, ale musiałem - szepnął.
 - Powinnam cię teraz walnąć z liścia ale odzyskałam swoje wspomnienia, więc zamknij się i mnie pocałuj - mruknęła przyciągając go do siebie.
Raziel dyskretnie się ulotnił.
Pocałunek był gorący, z każdą chwilą bardziej namiętny. Dziewczyna zatopiła ręka w włosach blondyna. On za to przyciągnął ją do siebie. Chcieli być jak najbliżej siebie. Ciepło ich ciał i delikatny rumieniec na twarzy dziewczyny. W jej czarnych oczach błyszczały iskierki namiętności. W oczach chłopaka tańczyło pożądanie.
Nagle chłopak się potknął i się przewrócił na plecy pociągając za sobą dziewczynę. Oboje przenieśli się do pokoju chłopaka.
 - Tutaj jesteśmy sami - zaśmiał się.
 - Teraz ja decyduje bo u góry jestem - powiedział z zadowoleniem brunetka.
 - Chciałabyś - mruknął zmieniając pozycje tak, że siedział na czarnookiej.
 - Już mi nie uciekniesz, jesteś moja Skarbie - stwierdził unieruchamiając ją i zaczął ją całować.
Martina odwzajemniła pocałunek. Cały świat zniknął zostali tylko oni, on i ona. Ciepło ich ciał, przyjemność, namiętność i miłość.
***********************************************************************************
- Kiedy wróciła do domu popadła w rutynę dnia codziennego, codzienne spotkania z Cainem znowu byli parą. Derek znalazł sobie jakąś blondi demonice. Czas leciał, rządy ojca trwały. Clary i Jace planowali się zaręczyć, Valentine próbował się pogodzić z tym, praktycznie wszyscy podziemni typu wilkołaki i wampiry zginęły. Luke nie dało się znaleźć, polują na niego. Jonathan zaczął odwiedzać Jasny Dwór. Raziel z irytacją patrzył jak bezczelnie chodzę obok niego, a on nie może mnie ruszyć.
Zabawne jak on musi się czuć. Jocelin klei się do ojca, ale widzę coś dziwnego i to wcale nie zaklęcie ojca. Jakby miała w sobie co najmniej dwa, ale czy to możliwe? Same wątpliwości. To moje życie.
Czasem pouciekam przed Razielem, zabije jakiegoś demona. Znowu mam kotkę Willow. Tak to cała ona zabawne jak musiałam się starać by ją odzyskać.
Wspomnienia one wracają...
Prześladują mnie...
Każdy pracuje na swój sukces, a ja zostaje w miejscu z bagażem doświadczeń, który musze za sobą ciągnąć.

Dwa tygodnie później..
Sielanka nie twa wiecznie...
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Komentujcie mam nadzieje że doczytacie się skreśleń. Na tym etapie są one mi niestety lub stety niezbędne :) Pozdrawiam

Rozdział 18 cz.3

 - Dlaczego mi tego nie powiedziałaś - spytał Valentine wpatrując się w brunetkę.
 - A jak myślisz ? Nawet nie próbuj mi wmawiać, że byś tego nie wykorzystał - stwierdziła Martina siedząca w salonie.
Mężczyzna oparł dłonie zaciśnięte w pięść na stole.
 - Jak długo wiesz ? - zapytał.
- Zależy o jaka rzeczywistość pytasz - mruknęła spuszczając z niego wzrok.
Blondyn głośno wypuścił powietrze.
 - Ile ich było ? - spytał.
 - Ta jest trzecia - szepnęła.
 - Tylko czemu zmieniałaś ją trzy razy - zapytał patrząc jej prosto w oczy.
 - Głownie to wojna i Raziel  - stwierdziła.
 - Jaka wojna ? - zdziwił się.
 - Anioły, demony i Ziemia - odpowiedziała okręcając włosy w około palca.
Mężczyzna oparł się o sofę.
 - Jak wiele się zmieniło pomiędzy nimi ? - zapytał.
 - W tamtych dwóch to ty mnie wychowywałeś - oznajmiła.
 - Raziel cię zabił - bąknęła cicho pod nosem.
 - Nie wierze - pobladł.
Martina wstała i podeszła do mężczyzny. Dotknęła jego czoła przywracając mu wspomnienia z pozostałych rzeczywistości.
 - Nie musze ci już tłuma... - nie skończyła ponieważ Valentine przyciągnął ją do siebie i przytulił.
 - Przepraszam ja.. - zaczął blondyn.
 - Wszystko jest okej tato nie martw się - mruknęła brunetka.
*****************************************************************
 - Raziel już na pewno wyczuł moc więc muszę uważać. Jeśli on mnie dorwie, zginę.
Zabawne jak to mnie prześladuje, ciekawe czy kiedyś to się skończy.
Odwieczne spory nieba i piekła muszą trwać, lecz bez wojny. Chociaż przyziemni mogą wywołać jakąś - pomyślała.
-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*---*-*-*--*-*-*-*--*--*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*---*--*-*
 - Morgernstern znowu się spotykamy - powiedział anioł.
Oboje stali na wzgórzu przy Alicante, noc była ciemna. Jedynie księżyc dawał blade, zimnie światło.
Gwiazdy mieniły się na ciemnoniebieskim niebie. Delikatny szum lasu i gra koników polnych, przełamywały ciszę.
 - Masz racje znowu - stwierdziła.
Martina była ubrana w czarną powiewającą na wietrze sukienkę, sięgała jej do kolan.
Raziel natomiast w biały idealnie dopasowany garnitur. Jego białe skrzydła mieniły się w świetle księżyca.
- Domyślasz się czemu przyszedłem ? - spytał podchodząc trochę bliżej.
 - Stara śpiewka chodź ze mną do nieba, chyba śnisz , wezmę cię siłą.. Bla bla bla, zawsze to samo.
Nie nudzi cię to - zapytała.
Anioł się zaśmiał.
 - Może trochę, ale ty jesteś tego warta - oznajmił.
 - Ja? Zabawne, przecież wiesz jak to się zawsze kończy, nigdy ci nie ulegnę rozumiesz - stwierdziła rozbawiona.
 - Po nie kont jesteś aniołem, czemu nie jesteś jak wszystkie anielice ? - jęknął.
 - Nie pójdę z tobą do łóżka zapomnij - warknęła z dumą.
 Raziel parsknął.
 - Jesteś bezczelna ale to w tobie lubię - uśmiechnął się i podszedł bliżej.
 - Od kiedy mówienie prawdy nazywamy bezczelnością ? A zresztą, możemy się przestać droczyć i przejść do konkretów - oznajmiła poprawiając grzywkę.
 - Zawsze idealna i wyrachowana - zaśmiał się.
 - Tego wymaga świat, już o tym zapomniałeś - spojrzała mu w oczy.
 - Zapomniałaś już o Caine ? - podszeł bliżej teraz miał ją już na wyciągniecie ręki.
 - O kim ? - zdziwiła się.
 - Boże ty go nie pamiętasz - złapał ją za ramiona.
 - Kim on jest ? - zdziwiła się. Była rozkojarzona.
 - On był twoim chłopakiem - powiedział przyciągając dziewczynę do siebie.
Po tych słowach zniknęli.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Agato mam nadzieje, że jesteś happy bo Caine pojawi się w kolejnym rozdziale. Przypominam o komentowaniu i udostępnianiu . Pozdrawiam !! <3

Rozdział 17 cz.3

Kiedy Martina się obudziła nie miała już kajdanek, na jej ręce była dziwna srebrna bransoletka. Była srebrna z delikatnymi zawieszkami w kształcie run. Nie była już w namiocie. Pokój był w odcieniach czerwieni. Narzuta na łóżku, w którym jeszcze chwile temu spała była czerwona jak krew. Ściany w odcieniach czerni i czerwieni, pasowały do jej gustu. Łóżko było rozłożyste i bardzo wygodne. Na przeciwko stało biurko z ciemnego drewna, a na nim jej ukochany laptop. Po lewej stronie była szafa z ubraniami, wszystkie meble w tym pokoju były w tym samym odcieniu i stylu. Nie daleko biurka stała potężna półka na książki, ale pusta. Zapewne Valentine nie wiedział jakie książki lubi dziewczyna. Na prawej ścianie były dwa okna z zasłonami. Pokój był bogato zrobiony. Dywan był czarny i puchaty, na szafce nocnej obok okna była lampka. Przy wejściu do łazienki był zegar pokazujący godzinę 10:00.
 Brunetka niechętnie podniosła się z łóżka i skierowała się w stronę łazienki.
Była ona czarnobiała kafelki były szykowne, wanna czarna jak pozostałe elementy armatury.
Przez środek łazienki przechodził biały puchaty dywan. Lustro było duże, idealne do porannych ,,bojów" w łazience.
 Martina bez zastanowienia weszła pod prysznic. Ciepłe strumienie okalały jej ciało, uwielbiała gorącą wodę. Szampon do włosów był z wyższej półki wiec bez wahania wylała go na bujne ciemnie włosy. Pachniał cudownie. Zapach był urzekający, aż żal jej było go spłukać.
Żel pod prysznic pachniał słodko, zapach ten był jednak idealnie wyważony.
Kiedy wyszła z pod prysznica wytarła się i wysuszyła włosy. Zostawiła je rozpuszczone, od co.
 Powoli podeszła do szafy, kiedy ją otworzyła czekały na nią bluzki, koszule, spodnie, sukienki, szorty, stroje bojowe i wiele więcej. Było tu chyba wszystko. Wbiła się w jakiś strój bojowy i założyła czarne trampki znanej firmy. Wszystko tu było markowe.
 Wyszła z pokoju i skręciła w lewo, przeszła kawałek ale coś szarpnęło ją za rękę. Odwróciła się.
Korytarz był zupełnie pusty. W odcieniach beżu i ciemnego brązy. Próbowała zrobić krok ale jak się okazało bransoletka trzymała ją w miejscu. Szarpała się z nią, aż po chwili nagle ta ,,moc" ją puściła i upadła na tyłek.
Warknęła cicho i wstała.  W drzwiach obok pokazała się nie kto inny jak Valentine.
 - Co to jest - mruknęła z irytowana dziewczyna.
 - Dzień dobry Martino, to bransoletka która działa jak magiczne kajdanki ja mam druga. Fajne jest to, że odległość mogę sobie regulować - uśmiechnął się.
 - Super, wręcz skacze z radości - bąknęła sarkastycznie.
 Mężczyzna podszedł do niej.
 - Musiałem, inaczej byś mi zwiała - stwierdził.
 - I miała bym racje - mruknęła pod nosem.
Blondyn przewrócił oczami.
 - Chodź, idziemy chce ci coś pokazać - oznajmił.
 - Wiesz po ostatniej takiej akcji mi już starczy więc może daj mi na razie spokój co ? - powiedziała parząc mu prosto w oczy.
 - Nie wydziwiaj idziemy - gdy to mówił nie widzialna siła szarpnęła dziewczynę tak, że znalazła się zaraz obok mężczyzny.
 - Jak je tego nienawidzę - warknęła.
*********************************************************************
Gdzieś w podziemiach Nowego Yorku...

 - Musimy przeżyć by odebrać Valentinowi władze - oznajmił Luke.
 - Tak, ale niestety jedyny jego słaby punkt to jego córka - mruknął przedstawiciel Clave.
 - Ta.. Tylko, że jak mu się uda ją przekonać do swoich racji to jesteśmy udupieni, a poza tym on jej pilnuje jak oka w głowie. Ona by nam pomogła - stwierdził wilkołak opierając się o ścianę w kanale ze ściekami.
- To ciekawe czemu zwiała - przewrócił oczami jeden z mężczyzn.
 - Ehh.. Nie patrzyliście na Jocelin ? Jak ona na nią patrzyła. Wiedziałem, że tak to się skończy - powiedział chowając twarz w dłoniach.

******************************************************************************
Valenine  zaprowadził dziewczynę do piwnicy której stał portal. Oboje przez niego przeszli. Znaleźli się w Alicante, miasto wyglądało jak dawniej. Nie było już zniszczone. Kierowali się w stronę Sali Anioła, kiedy do niej weszli brunetka widziała znajome twarze. W głębi stała Clary. Zatrzymała się kiedy ich oczy się spotkały.
 - Clary - szepnęła.
Ruda obróciła się w jej stronę. Patrzyła na nią ze smutkiem.
Czarnooka chciała do niej podejść, ale ojciec złapał ją w nadgarstku.
 - Martino, nie - oznajmił.
 - Przez ciebie wizja odgryzienia sobie ręki wydaję się coraz lepsza - mruknęła z irytacją.
 - Za dobrze cię pilnuje, ale musze przyznać, że charakterek to ty masz skarbie - mówiąc to pociągnął ją za sobą do przodu.
 - Dopiero się rozkręcam - stwierdziła.

 Trzy godziny później...

 Po strasznie nudnym spotkaniu Martina wróciła do czegoś co była skłonna nazwać domem. Tak naprawdę nie miała innego miejsca które mogła tak nazwać.. już nie. Valentine ciągał ją wszędzie ze sobą, czuła się jak by była jego ulubioną zabawką, bez której nigdzie nie pójdzie. Często badał ją wzrokiem przez co dziewczyna czuła się coraz mniej komfortowo. Na spotkaniu czuła, że ludzi rozbierają ją wzrokiem. Teraz siedziała w gabinecie ojca czekając aż skończy papierkową robotę.
Mężczyzna co jakiś czas zerkał na nią jak by bał się, że nagle zniknie.
Gabinet znała już na wylot.  Dochodziła 17:00, książki w jego gabinecie były nudne. Na szczęście Valentine pozwolił jej zamówić sobie ile chce książek, co dawało jej spore pole do popisu.
Czuła się trochę rozpieszczana, ale wiedziała, że blondyn pokrywa w niej nadzieje.
Rozumiała, że ojciec chce by przejęła po nim Krąg. Nie chciała tego ale nie miała jak na razie wyboru i prywatności.  Jedynie kiedy szła spać mogła się nacieszyć samotnością. Ostatnio rozmawiała z Bogiem i wyjawił jej, że nie odzyska wszystkich wspomnień, miłość jaką przeżyła jest jedną wielką tajemnicą. Jedynie pocałunek miłości mógł jej oddać te wspomnienia.
Nie zależało jej na tym jakoś szczególnie więc nie zaprzątała sobie tym głowy, jednak czuła, że jej czegoś a raczej kogoś brakuje. Jonathan był wielce zajęty matką, także brunetka nie widziała jej od ich wizyty w sali anioła kiedy to ojciec ją dorwał.  Zabawne jak wiele można zmienić jedną czynnością. Każda decyzja niesie za sobą konsekwencje dobre i te  złe.
To było banalnie proste jednak tak odległe od jej wizji, ale żyje się dalej.
Powoli jej niby mały mętlik w głowie narastał, teraz był wielkości co najmniej słonia.
 - Już kończę, zaraz zejdziemy na kolacje - odezwał się nagle Valentine.
 - Dobra - mruknęła nie chętnie.
 Nienawidziła takiego trybu życia. Był niezwykle nudny i irytujący.

Tym czasem w Alicante..

 - Wiedziałeś co on jej zrobił - jęknęła Clary.
 - Niestety tak - mruknął Jace obejmując dziewczynę i gładząc ją po włosach.
Mieszkali w rezydencji Lightwood'ów Valentine okazał się nie aż taki brutalny jak sądzili, jednakże trzeba im było na niego uważać. To nie bezpieczny człowiek i oni zdawali sobie z tego sprawę.
Podziemni ginęli masowo. Jednak tylko wilkołaki i wampiry. Jak to powiedziała jej ojciec.
,,Trzeba wytępić tą parszywą chorobę a ich śmierć to jedyny sposób" faktycznie jego głos był niezwykle przekonujący. Umiał idealnie dobierać słowa by zapewnić sobie zwycięstwo. Robił to z taką łatwością, chociaż to że w jedną noc spalił miasto i w jeden dzień je odbudował robi wrażenie.
Zapewnił ludziom wiele ulg, ale stworzył zupełnie inne od dawnych zasady. Zachował tradycje, ale wyróżnił tych który stali po jego stronie. Jak wiadomo Martina była bez stronna i zagubiona, ale widać jak on na nią naciska. Wyglądała na zmęczoną, jak nie na styraną.
Widać jednak, że bardzo jej pilnuje, Clary nie odzyska siostry zbyt łatwo, czuła to.
 - Boje się - szepnęła wtulając się w klatkę piersiową Jace.
 - Wszystko się ułoży - pocieszał ją chłopak.
 - Jaką masz pewność - szepnęła.
 - Żadną, ale musimy w to wierzyć, przecież wiara czyni cuda - sam w to nie wierzył ale czuł, że musi jej tak powiedzieć. Ona była taka bezbronna i niewinna.
***************************************************************************
Kiedy siedzieli i jedli kolacje, do saloniku wbiegł jeden z Kręgu. Dziewczyna go kojarzyła ze spotkania.
  - Proszę Pana mamy bunt, na szczęście jedno osobowy - oznajmił trochę zdyszany.
 - Rozumiem, Martino wstawaj idziemy - stwierdził wstając od stołu.
 - Jak bym miała jakiś wybór - mruknęła zrezygnowana.
 Kiedy dotarli na miejsce jakiś dobrze zbudowany mężczyzna trzymał dziecko.
 - Gdzie ten buntownik - zapytał Valentine.
 - To ten mały smarkacz panie - powiedział.
 - Nie zabijajcie go, tylko dajcie mu nauczkę - mruknął łapiąc brunetkę.
Jeden z mężczyzn się zamachnął.
 - Nie - warknęła a z jej ręki wydobywały się białe, błyszczące iskierki.
 - Nie pozwolę skrzywdzić dziecka - syknęła.
 - Martino jak ?! - zdziwił się Valentine.
 - Przepowiednia - mruknęła skupiając się na zatrzymywaniu mężczyzny.
 - Biała moc ?- spytał.
 - Nie - odpowiedziała.
 - Czarna ? - spojrzał na nią.
 - Też nie - odrzekła.
 - To jak ? - zapytał.
 - Obie - powiedziała ze spokojem.
 - Nie wierze, czemu mi nie powiedziałaś - złapała ją za ramiona.
 - Bo wiedziałam, że byś to wykorzystał - powiedziała piorunując go wzrokiem.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
To by było na tyle trochę się rozpisałam doceńcie moje poświęcenie <3  Pozdrawiam i pamiętajcie że im więcej komentarzy tym wcześniej dodam nowy rozdział.